بهـ نامـ او کهـ هستـ و می ماند

آی چقدر دلمـ می خواد برمـ تو کوچهـ بدونـ اینـ کهـ بترسمـ از جنس مذکری

کهـ دوستـ ندارمـ هیچـ کدومـ شونـ رو جلوی چشممـ بینمـ.

دوستـ دارمـ تو هوای آزاد زار زار گریهـ کنمـ.

ولی امونـ از اینـ کهـ الانـ ساعتـ نزدیکـ دوازدهـ نصفهـ شبهـ و منـ حقـ ندارمـ از خونهـ بیرونـ برمـ.

آخـ چقدر لجم می گیرهـ

از اینـ کهـ یهـ زنـ هر غلطی بخواد بکنهـ یا باید اجازهـ پدر داشتهـ باشهـ یا اجازهـ همسر.

مگهـ زنـ ها از خودشونـ شخصیتـ ندارند؟

آخهـ زنـ های بیچارهـ باید تحتـ پوششـ یهـ سری موجود مزخرفی باشهـ

کهـ غد و یهـ دندهـ هستند

و تو باید مواظبـ اینـ باشی کهـ خدایی نکردهـ غرورشونـ خدشهـ دار نشهـ!

یهـ مشتـ انسانـ (کهـ نهـ در اینـ مورد حیفهـ کلمهـ ی انسانـ) غریزشونـ بیشتر از احساسـ شونهـ

و اینـ حالمـ رو بهمـ میزنهـ.

چرا همهـ میگنـ: ما از یهـ نطفهـ بهـ وجود اومدیمـ؟

مگهـ فقط مرد تو بوجود اومدنـ یهـ آدمـ نقشـ دارهـ؟

منمـ و هزارانـ گلهـ ی دیگهـ از اینـ تبعیضـ های مزخرفـ.

اصلا مگهـ زنـ ها چهـ گناهی کردند کهـ باید اینـ همهـ فلاکتـ بکشند؟

البتهـ بگمـ همهـ چی استثنا دارهـ

و منـ برای اون اندکـ درصد مردهایی کهـ شعور دارند، احترامـ و ارزشـ قائلمـ.

من فارغـ از دختر بودنمـ، میخوامـ انسانـ باشمـ.

مثلـ همهـ. چرا اینـ قدر ناامنیتیهـ؟

چرا تو جامعهـ بهـ خاطر جنسیتمـ باید از زمانـ و مکانـ بترسمـ؟

دوستـ ندارمـ ترسـ رو.

اینـ یهـ حاکمیتـ ناعادلانهـ استـ.

مگهـ چندتا تو دنیا امثالـ شریعتی پیدا میشهـ

کهـ درک کنهـ زنـ بودنـ و مادر بودنـ یعنی چی.

هاااااانـ؟!